"...dün gece yastığa başımı koyarken güncel iyimserlik dönemimi de bitirdim"Dün yazdığım bir cümle. Bu cümleyi yazarken bir düşüşü hayal etmiştim. Hani şu filmlerde ve romanlarda çok kullanılan, yatağında uykusundayken bir anda altından yatağının kaybolduğunu hissedip düşmeye başlayan adamı hayal etmiştim tam olarak. Şimdi anlatacağım şey de çoğu zaman bu hikaye parçasının ardından gelen, karanlıktan uzanan bir kolun düşen adamın elinin kavraması ve onu kurtarması olarak tasvir edilebilir.
Dün akşam Hasan'la birlikte lise mezunlarımızın düzenlediği iftar yemeğine gittik. Sıkıcı geçeceğini sandığım etkinlikte hiçbir şey yapmamış olamama rağmen mutlu olduğumu gördüm. Genç ve yaşlı çoğu mezunumuzun yanında olmak bana ciddi miktarda ümit ve güven aşıladı. Normal zamanlarda sinirleneceğim ve takılacağım bazı şeylere ve ve belki insanlara rağmen geceden mutlu ayrılabilmemi de bu ümit ve güven sağladı zaten. Aslında belki mutluluğu yaratan insanlar değildi ama onların sayesinde ben yolumu aydınlatabildim ve dün bittiğini zannettiğim iyimserlik dönemim devam ediyor.
Ama belki bu da bir adımdı. Eğitim hayatımda bir basamağın daha sonuna yaklaştığım şu günlerde hayatımda daha büyük değişimlerin yaşanacağı gibi bir kanıya kapılıyorum bazen. Bunu onaylayacak şekilde içimde kıpırdanmaya başlayan bir şeyler var. Umarım üretken olur.
Bütün "çökmüşsün" diyenlere duyurulur.
Resim: Simon Vouet'den "Saturn, Conquered by Amor, Venus and Hope." (isimden pek emin değilim)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder